وجود عشق معنوی و انسانی نسبت به یک کمال لایتناهی ـ که همه از عشق­شان حظّی حُبّی می‌برند ـ باعث می‌شود که عشاق به جای نزاع بر سر معشوق، به یکدیگر عشق بورزند، و با عشق­ورزی جمعی به معشوق مشترک، عشق معنویِ یکدیگر را شعله‌ورتر کنند، و در نهایت شبکه ارتباطی و اجتماعی مملو از عشق و محبت بسازند که در آن عشق هم هدف است و هم راه، هم در فرد است و هم در جامعه. این همان عشقی است که دراربعین تجلی می یابد  ان شاالله اربعین پیاه روی زائرالحسین باشیم...

صدای زنگ کاروان به گوش میرسد… عاشقان یک به یک راهی میشوند،
پای پیاده
تا بگویند به زینب (س) که تنهایی حسین (ع) همان یک بار بود… ما همه یاران حسینیم،
ما همه عاشقان علمداریم… اصلا آرزوی همیشگی مان این است که اربعین به اربعین به پابوسی حسین برویم… اذن میگیریم از سلطان نجف تا بارگاه حضرت عشق.
عاشقان میروند…
نمی دانیم در اربعین حسینی توفیق حضور در خیل عاشقان اباعبدالله رزق و روزی ما می شود یا نه ولی آنان که سالیان قبل مشرف شده اند دیده اند سالخوردگان با چه مشقتی خود را به کربلا می رسانند و یا نونهالان خسته از راه طولانی چگونه بهانه می گیرند.<** ادامه مطلب... **>

<** ادامه مطلب... **>این نظام ارتباطی عشق ـ محور مناسبات انسانیِ بسیار مترقی‌ای را بوجود آورده و وحدت و انسجام تازه‌ای را خلق می‌کند کهکمتر می‌توان نمونه‌ای برای آن در تاریخ بشریت و حتی جوامع مدرن امروز پیدا کرد. امروز در ادبیات سیاسی، چنین جامعه آرمانی یک رؤیا و آرمان‌شهر (utopia) تلقی می‌شود و امکان وقوع چنین روابط آرمانی و انسانی آن‌هم در دنیای بی­روح کنونی حال تصور می‌شود،و این معجزه‌ای است که حسین بن علی(علیهماالسلام) در جهانِ تهی از عشق و معنویت رقم می‌زند و افق‌های جدیدی را فراروی انسان معاصر باز می‌کند. ایجاد چنین مناسبات و روابط انسانی در وضعیت مجازی و گسیخت? مدرن و پسامدرنامروز امری است بسیار خارق‌العاده که در عمیق‌ترین لایه‌های انسانی پیوستگی و همبستگیِ حُبّی می‌آفریند.این پدیده در مقابل نظریه رنه ژیرارد(René Girard) خودنمایی می‌کند. آنجا که وی انسجام اجتماعی را در پرتو کشتن عیسی مسیح به عنوان دشمن مشترک ترسیم می­کند، در حالی‌که در تئوری شیعه و در تبلور انسجام عمیق اجتماعی در اربعین، وحدت و همبستگی نه با دشمن مشترک بلکه با عشق مشترک به یک محبوب مشترک حاصل می‌شود.